Living bestaat uit een groep mensen uit de evangelische kerk Kuurne. Zij kwamen de laaste tijd regelmatig in contact met erkende vluchtelingen die op zoek waren naar een woning. Deze vraag heeft hen ertoe aangezet te zoeken naar mogelijkheden om aan deze problematiek tegemoet te komen.
Ze werken samen met Porta Aperta (Sint-Michielsbeweging Kortrijk) en Gave Veste vzw om huurwoningen te zoeken in de regio Kortrijk, Kuurne en Harelbeke.
“Nu is het aan ons!”
“Hallo, wij zijn Sem, Rianne, Obed & Peppa! We wonen al sinds 2009 in Kortrijk. Mamma Rianne is leerkracht lager onderwijs en pappa Sem werkt voor Ichtus Vlaanderen, een evangelische studenten-vereniging. Obed en Peppa zitten nog op de schoolbanken. We hebben groot hart voor onze buurt en zijn actief lid van ons buurtcomité.
Als gevolg van de oorlog in Syrië vangt Kortrijk vluchtelingen op in lokale opvanginitiatieven. Als burger konden wij niet bij de pakken blijven zitten. Doorheen heel de Bijbel wijst God op het belang van het opvangen van vreemdelingen en vluchtelingen. Ook wij Belgen werden goed opgevangen door Nederlanders en Britten toen we 100 jaar geleden tijdens de Eerste Wereldoorlog moesten vluchten. Toen het OCMW een oproep deed naar ‘buddies’ voor vluchtelingen, grepen we die kans. Nu is het aan ons!
Zo kwamen we in contact met het gezin van Mohamed, Lama, en hun zoontjes Mohamed en Abdel-Asis van 13 en 9 jaar oud. Ze woonden vlakbij Damascus en zijn moeten vluchten voor het oorlogsgeweld. Voor de kinderen werd het geluid van geweerschoten al snel traumatisch. Telkens de deurbel ging, stond hun hart stil. Een toekomst in Syrië werd onmogelijk
Na hun aankomst in België was het eerst maandenlang angstvallig wachten op een positief antwoord. De familie had enorm veel angst om teruggestuurd te worden. Gelukkig kregen zij van België een verblijfsvergunning en mogen zij sinds-dien in ons land blijven.
Ondanks dit verlossende nieuws, stonden ze voor een nieuw obstakel. Ze kregen 2 maanden de tijd om een huurwoning te vinden. Tijdens hun stresserende zoektocht bleek het heel moeilijk om eigenaars te vinden die bereid waren om te verhuren aan een gezin dat momenteel enkel een leefloon kreeg van het OCMW. Het was dan ook een werk van lange duur.
Gelukkig konden ze op onze steun rekenen. ‘Buddy’ zijn houdt in dat je vluchtelingen die net zijn aangekomen wegwijs maakt in hun nieuwe omgeving. We helpen hen onder andere met praktische zaken zoals naar de winkel gaan en tonen hen waar ze alles kunnen vinden.
Tijdens ons eerste kennismakingsgesprek hebben we meteen gevraagd waar ze het meest nood aan hadden. “Familie”, was hun antwoord. Dat probeerden we dan ook voor hen te zijn. In het begin was de taal een grote barrière, maar eentje waar we over moesten. Ook al konden we eerst niet veel tegen elkaar zeggen, we gingen bij elkaar op bezoek en waren gewoon, samen. En dat was al genoeg.
Wat na de oversteek?
“Een keuze had ik niet… ik had niets meer”
“Mijn naam is Juan. Als Koerdische Syriër ben ik opgegroeid in een dorpje op 40 kilometer van Aleppo. Daar spendeerden we onze dagen in vrede en genoten van een uitgebreid familielieven.
Wanneer in 2011 de oorlog in Syrië uitbrak, was ik 20 en kwam er een einde aan dit leven. Mijn studies business aan de universiteit van Aleppo kon ik niet meer volgen en ik zat nood- gedwongen gevangen in mijn eigen dorp. Het voelde alsof ik moest wachten op het moment waarop ik zou sterven.
Uren, dagen, maanden gingen voorbij aan gepieker. Toen er geen beterschap zat aan te komen waagde ik net als veel van mijn vrienden de oversteek naar het veilige westen. De Islam leerde me dat God me zou bijstaan, waar ik ook heen ging.
Ik ging op pad met niets anders dan een T-shirt, broek, jas, rugzak, wat zakgeld en een gsm met oplader. Aangezien ik aan de grens met Turkije leefde, kende ik de streek en wist ik eenvoudig de grens over te steken. Eenmaal in Turkije aangekomen moest ik beroep doen op mensensmokkelaars om me naar Griekenland te brengen.
Samen met een honderdtal mensen werd ik in een gammele vrachtwagen gepropt. De vrachtwagen deed er zeven uren over om naar de kust te rijden. Daar werden we gedwongen om in twee kleine rubberbootjes te stappen. Prijskaartje: 1500 euro. Ik vertrouwde het niet, maar ik had geen keuze. Ik was bang en bad tot God om me te helpen. Daar zaten we dan, in een veel te kleine rubberboot, met 62 volwassenen en kinderen.
Ik was bij de gelukkigen die de oversteek overleefden. ‘s Morgens kwam ik uitgeput aan op het eiland Mytilini. Daar verbleef ik vijf dagen in een modder- kamp. Pas na een hele tocht door Europa kreeg ik uiteindelijk in België een verblijfsvergunning.
Tijdens de asielprocedure verbleef ik tijdelijk in Kortrijk. Daarna moest ik dringend op zoek naar een eigen woning. Na enkele maanden te zoeken zonder succes, leerde ik mensen uit Eupen kennen die mij doorverwezen naar de werkgroep Living in Kuurne. Boven het kerkgebouw in Kuurne was een appartement vrij en enkele mensen van de kerk zorgden er voor dat ik dit kon huren. Ze hielpen me met alle administratie en met de aanschaf van basishuisraad. Eindelijk kon ik settelen en voor het eerst in jaren tot rust komen.
Ondertussen ben ik 16 maanden in België. Ik volg een doorgedreven cursus Nederlands en kan me al aardig behelpen! Ik werkt als magazijnier in een speelgoedzaak en ga regelmatig naar de kerkdienst op zondag. Ik doe ook mee in de kinderclub van de kerk en voetbal mee met de minivoetbalploeg van de kerk.
Toch mis ik Syrië. Ik ben gevlucht voor de dagelijkse strijd op leven en dood, maar eens de oorlog beëindigd is, wil ik naar Syrië terugkeren. Ik mis de warmte en de rijke eetcultuur, mijn familie en de sterke sociale banden. Ondanks dit alles, blijf ik levend hopen in God. Daardoor kan ik bergen verzetten.”
Contactgegevens
Maarten Hertoghs
maarten.hertoghs@ekkuurne.be
0485/38.56.73
Jakob Soete
jakobsoete@hotmail.com
Giften
t.a.v. Living:
BE66 4653 1622 1143